Źródło: Informacje24.co.uk na podstawie Rzeczpospolitej

Zagubieni, biedni, odcięci od bliskich, którzy zostali w kraju, coraz częściej są ofiarami swoich partnerów – pisze w swoim czwartkowym artykule Rzeczpospolita.

Gazeta podaje przykład Anny (imię zmienione), która żyje w Londynie w nieformalnym związku z Portugalczykiem. Mają kilkumiesięczne dziecko. Według niej dochodzi nieomal codziennie do awantur. Mój partner posuwa się coraz dalej. Demoluje mieszkanie. Jeszcze nie uderzył, ale od kilku miesięcy straszy, że zabije mnie, moją rodzinę, naszą córkę, siebie – zwierza się Anna.

Chce uciec do Polski, ale boi się, że angielskie prawo stanie po stronie ojca, po którym dziecko ma nie tylko nazwisko, ale i podwójne obywatelstwo. Tego typu sytuacje zdarzają się jednak nie tylko w przypadku Portugalczyków. Bardzo często ofiarami padają polskie dziewczyny, które mieszkają wraz z Polakami i nierzadko mają z nimi dzieci. Sprawę komplikuje czasami fakt, że na owe dziecko czy w niektórych przypadkach dzieci pobierane są zasiłki i miasto dało mieszkanie socjalne.

Cytowana przez Rzeczpospolitą Aleksandra Łojek-Magdziarz została dwa lata temu pracownikiem socjalnym przy Stowarzyszeniu Polskim w Irlandii Północnej. Miała pośredniczyć w kontaktach Polaków z władzami i policją w razie prześladowań na tle narodowościowym. Ale rzeczywistość sprawiła, że rychło zaczęła prowadzić nieformalny telefon zaufania dla ofiar przemocy w rodzinie.

„Emigranci są odizolowani od rodziny, znajomych, pomocy w rodzimym języku, bardzo często zagubieni i jeszcze częściej uzależnieni finansowo od swojego oprawcy” – opowiada Łojek-

-Magdziarz. – Pomocy szukają najczęściej wtedy, gdy po raz kolejny dochodzi do pobicia.

Joanna Tarach z organizacji Bernardo’s, która prowadzi kilkadziesiąt oddziałów pracujących z dziećmi z trudnych rodzin, tłumaczy: – Przyczyny przemocy w domu są takie jak w Polsce, ale prawdopodobieństwo ich wystąpienia na emigracji zdecydowanie wzrasta. Frustracja pracą i słabe warunki mieszkaniowe nie pomagają życiu partnerskiemu czy rodzinnemu. Do przemocy dochodzi w mieszkaniach i domach, których mieszkańcy nie są ze sobą związani. Żyją razem aby było taniej. Kasia, która mieszkała wraz ze znajomym, pochodzącym z tego samego miasta, została przez niego brutalnie pobita i zgwałcona.

Do placówki Bernardo’s w Belfaście, w której pracuje Tarach, w ciągu ostatnich trzech lat co roku trafiało od 10 do 15 polskich dzieci, czyli kilka razy więcej niż w latach poprzednich. – W porównaniu z liczbą podopiecznych innych narodowości, z którymi pracujemy, to naprawdę dużo – tłumaczy Polka.

Podobny trend jest w innych placówkach Bernardo’s.

Rzeczpospolita już w ubiegłym roku informowała o rosnącej liczbie dzieci odebranych polskim rodzinom. W latach 2008 i 2009 agencje współpracujące z rodzinami zastępczymi umieściły w nich ponad 200 małych Polaków, m.in. właśnie z domów, w których panowała przemoc.

Monika Tkaczyk ze Zjednoczenia Polskiego w Wielkiej Brytanii zwraca uwagę, że o pomoc do tej organizacji zwracają się nie tylko ofiary fizycznego, ale również psychicznego znęcania się. To m.in. kobiety zastraszane przez partnerów innego wyznania czy rodzice nękani przez nastoletnie dzieci.

Dziesiątki telefonów i e-maili, które napływają do polonijnych organizacji każdego miesiąca, nie oznaczają, że tyle samo spraw trafia na wokandę brytyjskich sądów. Stowarzyszeniu Polskiemu tylko raz udało się przekonać poszkodowaną do złożenia zeznań i podtrzymania ich przed sądem. Dziś z pomocą psychologów, należnymi jej zasiłkami oraz socjalnym mieszkaniem rozpoczyna nowe życie.

Osoby, które szukają pomocy w polonijnych instytucjach, na ogół rezygnują ze złożenia doniesienia na policji lub wycofują je, kiedy sprawa jest w toku. Boją się, że oprawca nie zostanie skazany i będzie próbował się odegrać oraz że opieka społeczna odbierze rodzinie dzieci.

– Dramaty rozgrywają się w czterech ścianach, bo wciąż brakuje polskich organizacji, które można prosić o pomoc – uważa Tkaczyk.

Z serwisów miejscowych instytucji Polacy raczej nie korzystają, bo zazwyczaj potrzebny jest tłumacz. Dla wielu jego obecność jest zbyt krępująca, by opowiadać przy nim o swoich problemach.

Problem przemocy w rodzinach polskich emigrantów brytyjskie instytucje jednak zauważyły. W Sommerset w południowo-zachodniej Anglii, gdzie żyje 50-tysięczna polska społeczność, dla polskojęzycznych ofiar policja uruchomiła specjalną infolinię i wydrukowała przetłumaczone ulotki. Materiały po polsku oferuje także np. Woman’s Aid, charytatywna organizacja wspierająca m.in. ofiary przemocy domowej.

Specjalny raport o problemach polskich rodzin jeszcze w zeszłym roku zamówiła rada miejska szkockiego Edynburga. Jego autorzy proponują dla rodzin z problemami m.in. indywidualną terapię, powołanie grupy wsparcia, porady przez Internet czy stworzenie świetlicy środowiskowej. Takie raporty poświęcone problemom mniejszości to na Wyspach rzadkość.

Wszystkie instytucje zgodnie podkreślają, że w domach, w których dochodzi do przemocy, niemal zawsze jest też problem alkoholowy. – Na Wyspach alkohol jest stosunkowo tani. A dzielenie domu w kilka osób sprzyja cowieczornym biesiadom i stąd także biorą się problemy – mówi Monika Tkaczyk.

Mimo pomocy ze strony polonijnych i miejscowych organizacji większość ofiar przemocy domowej, które zwracają się o pomoc, powraca do toksycznych partnerów. Bo samotność na emigracji jest o wiele cięższa do zniesienia niż w kraju, gdzie łatwiej o wsparcie najbliższych – tłumaczy Joanna Tarach.

Dla wszystkich osób, które mają problemy w rodzienie podajemy link do strony internetowej Stowarzyszenia Polskich Psychologów w Wielkiej Brytanii do którego można zwrócić się o pomoc: http://www.polishpsychologistsclub.org/

Źródło: Informacje24.co.uk na podstawie Rzeczpospolitej

Katarzyna Kopacz 13-12-2010, ostatnia aktualizacja 13-12-2010 04:26

Tysiące Polaków z Wysp rezygnują z powrotu do kraju na Boże Narodzenie. Wszystko przez kryzys i strach przed zwolnieniami

W portalach internetowych kierowanych do Polonii w Irlandii i Wielkiej Brytanii codziennie pojawiają się nowe ogłoszenia tych, którzy pilnie chcą sprzedać bilety lotnicze kupione na wyjazd do kraju w okresie Bożego Narodzenia.

„Z wielkim żalem muszę odsprzedać bilet, gdyż nie dostanę urlopu, by jechać do Polski w tym czasie” – ogłasza się Iwona, szukająca chętnych na przelot w obie strony z Londynu do Katowic. Cena 70 funtów.

Ola od ponad miesiąca bezskutecznie stara się znaleźć chętnych na swoje bilety Londyn Stansted – Wrocław. Ogłasza się na kilku stronach internetowych jednocześnie, dwukrotnie obniżała cenę – bilet, za który zapłaciła 260 funtów, teraz oferuje za 50.

Podobne ogłoszenia można znaleźć w witrynach polskich sklepów.

Muszą zaciskać pasa

Dlaczego Polacy rezygnują ze spędzania świąt w kraju? Część z nich – wobec zapowiedzi masowych zwolnień – obawia się utraty pracy. Innych na wyjazd po prostu nie stać, przez szalejący na Wyspach kryzys muszą zaciskać pasa.

– Od stycznia zdrożeje gaz, prąd, woda, wszelkie ubezpieczenia, bilety komunikacji miejskiej – wylicza Monika Tkaczyk ze Zjednoczenia Polskiego, organizacji, która reprezentuje interesy polskiej emigracji. – A w kwietniu znacznie się zmniejszą dotychczasowe zasiłki. Zamiast więc wykosztować się na wyjazd do kraju, polskie rodziny starają się zaoszczędzić.

Tkaczyk podkreśla, że Polaków nikt nie stawia przed bezpośrednim wyborem: urlop na święta albo wypowiedzenie.

– Szefowie, szczególnie niewielkich firm, mówią raczej: „Nie stać nas na przerwy w pracy, więc jeśli chcemy przetrwać, musimy teraz zarabiać”.

Zrezygnowali z urlopu

Zdarzają się jednak przypadki bardziej wymownych sugestii. – Przez kryzys załoga w naszej hurtowni została zredukowana do minimum. Urlop może mieć w danym czasie tylko jedna osoba, a chętnych na dodatkowe wolne było trzech – opowiada Darek Łotoszek, pracownik hurtowni z materiałami budowlanymi pod Birmingham. Kiedy jego szef dał ogłoszenie, że szuka pracowników, a w biurze zaczęli się pojawiać kandydaci na rozmowę kwalifikacyjną, wszyscy zrezygnowali z wolnego. – Być może to tylko chwyt właściciela, ale nikt nie chciał ryzykować – dodaje Polak.

Nie będzie dokąd wracać?

By uniknąć kłopotów ze świątecznymi urlopami, wiele firm i zakładów już kilka miesięcy temu zastrzegło, że w grudniu nie będzie ich udzielać.

Brak zgody na wyjazd zaskoczył jednak sporą grupę osób pracujących na czarno, m.in. sprzątaczki, pomoce domowe czy nianie.

47-letnia Krystyna, która sprząta prywatne domy w Dublinie, swój bilet odsprzedała we wtorek. W święta jej klienci spodziewają się gości i oczekują, że Polka będzie dyspozycyjna.

– Kiedy usłyszeli o moim wyjeździe, kazali mi załatwić zastępstwo, a potem stwierdzili, że sami je znajdą. Bałam się, że jeśli znajdzie się ktoś szybszy i tańszy, może nie być dokąd wracać – mówi rozżalona kobieta.

Polski dziennikarz pracujący w Dublinie Jacek Rujna uważa, że często Polacy są sami winni takiej sytuacji, bo o urlop proszą w ostatniej chwili. – Na za pięć dwunasta rzeczywiście można nie dostać pozwolenia na ten akurat termin. Jeśli coś hamuje wyjazd, to ceny biletów – uważa.

Ceny biletów lotniczych np. z londyńskiego Heathrow do Warszawy w dni poprzedzające Wigilię w liniach British Airways sięgają nawet 450 funtów.

Taniej jest po Nowym Roku, od ok. 100 do 250 funtów. Bilety na liniach WizzAir czy Rynair, choć znacznie tańsze niż jeszcze kilka tygodni temu, także nie cieszą się dużym zainteresowaniem. Nie ma bowiem gwarancji lotu – najcięższa od 15 lat zima na Wyspach od wielu dni paraliżuje transport w znacznej części kraju. Brytyjska prasa ostrzega, że od połowy przyszłego tygodnia znów sypnie śniegiem. „Temperatury na północy Wyspy spadną do -20 stopni, a w centrum do ok. -15” – informuje środowe wydanie dziennika „Metro”. „Lepiej nie planować przed świętami żadnej podróży” – radzi popołudniówka „Evening Standard”.

Bez względu na pogodę największe problemy z urlopem mają w tym roku osoby pracujące w handlu. W drugi dzień świąt, tzw. Boxing Day, na Wyspach ruszają poświąteczne wyprzedaże. Handlowcy, którzy z powodu kryzysu od wielu miesięcy liczą straty, oczekiwali, że odrobią je przed świętami. Ich plany pokrzyżował atak zimy.

Teraz szansy na podreperowanie wyników finansowych upatrują w poświątecznym szale zakupów, kiedy ceny spadają o 70 proc. Na urlopy ich pracownicy nie mają szans. – Codziennie kilka osób zostawia u nas CV. To wystarczy, żeby nawet nie pytać o urlop w tym okresie – podsumowuje Ania, Polka pracująca w butiku Westfield Shopping Centre w Londynie.

Słabszy złoty zwiększa zysk z pracy za granicą. Choć wysokie bezrobocie na Zachodzie utrudnia znalezienie zajęcia, to w agencjach zatrudnienia jest sporo ofert nie tylko dla specjalistów

– Najważniejsza sprawa to znajomość angielskiego. Trzeba znać choćby podstawy i mieć przy sobie słownik polsko-angielski – radzi rodakom wybierającym się do pracy na Wyspach Monika Tkaczyk ze Stowarzyszenia Polaków w Wielkiej Brytanii Poland Street.

Jej zdaniem Polacy mają w Anglii opinię fachowców i nawet teraz, przy sięgającym 7,2 proc. bezrobociu, mogą przy odrobinie szczęścia w miarę szybko znaleźć pracę.

Jak wynika z danych Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej, w ub. roku agencje pośrednictwa wysłały (głównie do Holandii, Niemiec i Wielkiej Brytanii) prawie 132 tys. osób. Jak jednak ocenia firma Euro-tax.pl, co roku do pracy sezonowej za granicą wyjeżdża ok. 230 tys. Polaków.

W tym roku osłabienie złotego znów podniosło atrakcyjność takich wypraw, a majowe otwarcie rynków pracy Belgii i Danii zwiększyło możliwości zatrudnienia na Zachodzie.

– Pod względem zarobków belgijski rynek może być dla Polaków bardzo atrakcyjny – ocenia Aneta Matysek, dyrektor sprzedaży internetowej giełdy pracy InfoPraca.pl. Wśród aktualnych ofert jest np. posada dla informatyka z biegłą znajomością angielskiego z zarobkami do 2500 euro miesięcznie (pracodawca ma pokryć koszty przenosin do Belgii). Polskie pielęgniarki mogą liczyć na bezpłatną naukę języka i zarobki od 1800 euro wzwyż.

Konkurencyjnymi płacami kuszą też fachowców pracodawcy we Francji. – Zarobki budowlańców są tam nawet cztery razy wyższe niż w Polsce. Francuscy pracodawcy cenią naszych fachowców, którzy z reguły są bardziej wszechstronni i mają wyższe kwalifikacje niż lokalni pracownicy – podkreśla Artur Ragan, rzecznik agencji zatrudnienia Work Express, która deleguje Polaków do pracy we Francji i w Niemczech.

We Francji pracę znajdą m.in. górnicy, murarze i spawacze. Podstawowa znajomość francuskiego bardzo się przydaje, ale nie jest konieczna. – Formujemy kilkuosobowe ekipy, w których jedna osoba może się porozumieć w tym języku – wyjaśnia Ragan.

Katarzyna Zagrodniczek ze Zjednoczenia Polskiego w Wielkiej Brytanii (które na swej stronie ma poradnik dla planujących tam pracę rodaków) radzi, by nie znając angielskiego, nie ryzykować wyjazdu bez zagwarantowanej pracy. Najlepiej poszukać jej w sprawdzonej agencji pośrednictwa albo przez znajomych.

Ci, którzy znają angielski, też mogą spróbować znaleźć pracę przed wyjazdem z kraju np. poprzez brytyjskie serwisy rekrutacyjne albo przez bezpośredni kontakt z potencjalnym pracodawcą. Lepiej unikać ofert bez nazwy firmy, gdzie podany jest tylko numer telefonu.

Jak ocenia Wojciech Tuczyński, rzecznik zjednoczenia, na zdalne znalezienie pracy w Wielkiej Brytanii mają szanse wysokiej klasy specjaliści. Reszcie – zwłaszcza kandydatom do sezonowej pracy – łatwiej znaleźć ją na miejscu. Trzeba mieć jednak zapewnione finansowanie na minimum cztery tygodnie.

Ofert pracy za granicą warto też poszukać w krajowych serwisach rekrutacyjnych, choć w porównaniu z 2008 r. takich ogłoszeń jest dziś mniej. Na pracuj.pl najwięcej z ponad 200 propozycji pracy za granicą dotyczy Niemiec i Czech. Na infopracy.pl gros z ponad 800 zagranicznych ofert pracy pochodzi z Holandii, Norwegii, Francji i Niemiec.

W jakich branżach i zawodach najłatwiej o pracę za granicą? Jak ocenia Beata Szlif-Nitka, dyrektor generalny InfoPracy, wiele zależy od kraju. Np. na zatrudnienie w Holandii mogą teraz liczyć rzeźnicy, spawacze i mechanicy samochodowi.

Z kolei w Norwegii najwięcej jest ofert dla budowlańców, choć problemów ze znalezieniem stałej pracy nie będą miały pielęgniarki i opiekunowie medyczni. W Niemczech są np. oferty pracy dla inżynierów automatyków i projektantów z zarobkami rzędu 10 – 25 tys. brutto miesięcznie. Z Czech i Słowacji napływają propozycje dla informatyków (np. administratorów serwerów, baz danych).

– Najwięcej propozycji jest dla specjalistów IT, inżynierów i budowlańców, choć sporo ofert skierowanych jest także do pracowników sektora finansowego – ocenia Przemysław Gacek, prezes Pracuj.pl.

Ofert pracy za granicą warto poszukać w agencjach zatrudnienia, w których sporo jest też propozycji długich kontraktów. Jak ocenia Krzysztof Inglot z Work Service, w tym roku jest sporo możliwości dorywczych prac w Niemczech, Holandii i w Skandynawii, np. w przetwórstwie rolnym albo na farmach. Mniej jest natomiast popularnych wcześniej ofert urlopowego zastępstwa w niemieckich fabrykach.

Katarzyna Gurszyńska ze Związku Agencji Pracy Tymczasowej zapewnia, że wyjazd ze sprawdzoną agencją, która weryfikuje warunki zatrudnienia u potencjalnych pracodawców (i zwykle zapewnia transport na miejsce), daje dużo większe gwarancje bezpieczeństwa niż szukanie pracy na własną rękę.

Tym bardziej że nawet jeśli umowa o pracę podpisywana jest dopiero za granicą, to i tak kandydat jeszcze przed wyjazdem ma prawo żądać listu intencyjnego od przyszłego pracodawcy (z deklaracją warunków zatrudnienia) i umowy o kierowaniu do pracy za granicą.

– Standardowa umowa powinna zawierać m.in. nazwę pracodawcy, okres zatrudnienia, rodzaj i warunki pracy, wynagrodzenie czy informację o ubezpieczeniu społecznym – wyjaśnia Izabela Ferenc z Adecco Poland. Firma, wysyłając Polaków do pracy za granicę, zwykle korzysta z pomocy swych siostrzanych spółek w kilkunastu krajach.

2010.05.07 / Anna Rączkowska

17 dni Rybiccy czekali na powrót Arama do kraju, bez pewności, że kiedykolwiek to nastąpi. Nastąpiło jednak, Aram wrócił w ostatnim konwoju. Dwadzieścia jeden trumien. Arama – numer 17.

Ten dzień zapamiętamy wszyscy. Tak wiele zostało już powiedziane, a emocje nadal dają o sobie znać. Mój kolega napisał w poprzednim numerze „Nowego Czasu”, że każdy będzie próbował sobie przypomnieć, co robił i gdzie był w tym czasie.
Pierwszy zadzwonił operator Piotr Dobroniak. – Ty pewnie śpisz i nic nie wiesz… – zaczyna. Nie spałam, ale nie wiedziałam… Pięć minut później dzwoni Maciej Woroch z TVN. – Anka, no to do roboty! – krzyczy do słuchawki. A ja się w duchu modlę, żeby to był ten jeden z głupich żartów moich chłopaków. Ale nie był. Umawiamy się wszyscy pod POSK-iem, no bo gdzie?
Dzwonię do Warszawy. Szefowa mnie – delikatnie mówiąc – zrzuca, bo ma Rosję na głowie. W tym samym czasie przychodzi sms od kolegi z CNN w Londynie: Bloody hell… it’s hard to believe. Dzwoni drugi operator, Robert Rogalski. Dobrze, dzielę robotę, będzie łatwiej… Za chwilę szefowa zagranicy TVP Danuta Dobrzyńska. – Ania, przepraszam… rozumiesz…
Pewnie, że rozumiem… Daje wytyczne i pracujemy już na okrągło.

Lista
Listę ofiar katastrofy dokładnie przestudiowałam dopiero po przesłaniu ostatnich materiałów do „Wiadomości” w sobotę wieczorem. Wiedziałam oczywiście, że na pokładzie była Para Prezydencka, ksiądz proboszcz Gostomski, Prezydent Kaczorowski, z którym przeprowadziliśmy ostatni wywiad telewizyjny przy okazji nadania mu orderu Bene Merito przez Radosława Sikorskiego, ale Aram jakoś mi umknął… I zobaczyłam… Arkadiusz Rybicki, poseł. Dla rodziny i przyjaciół – Aram.
Naprawdę trudno mi sobie już nawet przypomnieć, jakie myśli mną targały, ale pamiętam, że pomyślałam o Małgosi, Antku, Magdzie, która teraz gdzieś w Niemczech mieszka, Jarku… Joannie…

Gdańsk
Każdy, kto pochodzi z Gdańska, tak jak ja, z którymś z Rybickich na pewno się zetknął. Już choćby z powodu ich niezwykłej aktywności politycznej i społecznej. Znam większość rodziny Rybickich. Nasze dzieci chodziły do tej samej szkoły. Pracowaliśmy razem. Aram był moim bezpośrednim przełożonym w pierwszej niezależnej agencji filmowej Profilm. Pracowaliśmy przy programie dla dzieci „Od przedszkola do Opola”. Na nagrania do Teatru Muzycznego przychodziły nasze całe rodziny. Szefem i założycielem Profilmu był Maciej Grzywaczewski, późniejszy szef Jedynki TVP, mąż siostry Arama, Bożeny. Pracowali tam też inni członkowie rodu Rybickich, moja rodzina też tam pracowała… Miłka, moja córka biegała po korytarzach między gabinetem Arama i Maćka a montażownią….

Fotografie
Fotografie Adama zobaczyłam na facebooku, który w czasie tych kilkunastu dni spełniał rolę agencji informacyjnej, bywało, że szybszej niż Roeuters. Adama nie znałam, od dziecka wychowywał się w Sztokholmie. To w ich domu zatrzymywali się działacze opozycji, kiedy w Polsce nie mogli znaleźć pracy. Przyjeżdżali na zbiory truskawek i jagód. Bywało, że w ich kuchni na podłodze „kimał” nasz obecny premier Donald Tusk.
Zdjęcia z jego albumu oglądałam już w nocy. Wtedy dopiero był czas na rozmowy telefoniczne, choć jeszcze po północy dzwonili z TVP z planami na kolejny dzień, dzwonił Wiktor Moszczyński z informacją od pani Karoliny Kaczorowskiej, dzwonili znajomi ze Stanów, z Brukseli… i tak do rana. Trzymając rozgrzaną do czerwoności słuchawkę oglądałam zdjęcia Rybickich. W końcu córka mi zabroniła, mówiąc, że wymierzam sobie emocjonalną chłostę. I nagle informacja: Adam wraca do Londynu. Kontaktuję się z nim, mówię, że trzeba pokazać, że ludzie nie wiedzą…
Dzwonię do Teresy Bazarnik z „Nowego Czasu”. Pomysł jej się podoba, proponuje ściany krypt kościoła, w którym za trzy dni ma odbyć się Recital Katyński. Wariactwo. Dzwonię do Zjednoczenia Polskiego. Monika Tkaczyk załatwia drukarnię, pani Helena Miziniak zgadza się pokryć koszty. A wszystko to trwa jakieś 5 minut… W poniedziałek wieszamy. Pomaga malarka Maria Kaleta, która zawiesza również swoje dwie piękne grafiki, obok jej prac fotografie Ryszarda Szydły. Przy przygotowaniu ekspozycji pomagają również Alex Sławiński, dziennikarz „Nowego Czasu”, i jego partnerka Beata Kuczka.

Siedemnaście
Adam Potrykus w katastrofie prezydenckiego samolotu pod Smoleńskiem stracił wujka Arkadiusza Rybickiego. Kiedy dowiedział się o katastrofie, natychmiast wyleciał z Londynu do Gdańska i przez kilkanaście dni mieszkał w mieszkaniu Arama i Małgosi Rybickich przy Sienkiewicza. Opiekował się chorym na autyzm ich synem Antkiem. Był z bliskimi i robił zdjęcia. Bo wszyscy Rybiccy zawsze i wszędzie robią zdjęcia. Tradycja przechodzi z pokolenia na pokolenie. Adam – jak sam mówi – znalazł się w oku cyklonu. Powstały setki unikatowych fotografii, w czwartek musieliśmy wybrać tylko 30, chociaż żadne z nich nie było robione z myślą o wystawie.
Tragedia pod Smoleńskiem poruszyła świat, Polskę, Polaków. Adam aparatem fotograficznym zapisał historię siedemnastu dni jednej rodziny. Rodziny, która straciła nie posła, ministra i działacza politycznego, ale męża, ojca, brata, wujka….
Umawiamy się na kolację, wybieramy zdjęcia, każde z nich ma swoją historię. Jest nierozpakowana walizka Arama, która wróciła po kilku dniach. Nie ta ze Smoleńska, tylko „awaryjna – poselska”, która została na lotnisku w samochodzie. Adam opowiada, jak Małgosia, wdowa po Aramie, patrzyła na nią kilka godzin zanim odważyła się ją rozpakować… Jest zdjęcie Małgosi, która dzwoni do Moskwy i błaga o informacje… Zdjęcia z drogi na lotnisko wojskowe w Warszawie… Zapominamy o kolacji, pijemy butelkę wina i wylewamy dwie… łez.
Adam już nie musi być dzielny.
Bratowa Arama Joanna, żona Jarka, wysłała mi krótką wiadomość: „…Warto pokazać te zdjęcia, to dokument o 17 dniach niepokoju, przesuwaniu granicy wytrzymałości, kolejnych uroczystościach pożegnalnych bez pewności, że Aram wróci i wreszcie o ostatnim pożegnaniu. Dziękujemy za wszystko, co w Londynie dla Arama…”
Marianna Grzywaczewska, córka Macieja i Bożeny Rybickiej pisze do mnie w sobotę: „Szkoda, że nie możemy tam być… Trzymamy kciuki”.

Rozrachunek
Próbowałam przypomnieć sobie, kiedy pierwszy raz spotkałam Arama. Jego najmłodszy brat Jarek zwołał grupę znajomych, żeby pomóc mu  przy rozwieszaniu plakatów wyborczych. Biegaliśmy po centrum Gdańska przyklejając gdzie się da granatowe arkusze z fotografią Arama. Kiedy przygotowywaliśmy wystawę i przyklejałam do ściany zdjęcia Adama Potrykusa uzmysłowiłam sobie, że dla mnie właśnie teraz przyszedł czas na osobisty rozrachunek z tragedią pod Smoleńskiem. I tak, jak przed wielu laty poznałam Arkadiusza Rybickiego rozwieszając w Gdańsku jego fotografie, pożegnałam się z nim w kryptach kościoła w centrum Londynu, rozwieszając zdjęcia jego siostrzeńca.
PS. W imieniu Adama, rodziny Rybickich i własnym dziękuję „Nowemu Czasowi” za realizowanie najbardziej niemożliwych pomysłów, Zjednoczeniu Polskiemu – Monice Tkaczyk za pomoc, pani Helenie Miziniak za zrozumienie. I jeszcze raz Marii, Ryszardowi, Aleksowi i Beacie.

Miliony Polaków, bez względu na osobiste poglądy i przekonania, jednoczą się w bólu po stracie najważniejszych osób w państwie. Na całym świecie pod polskimi ambasadami zapłonęły znicze, zakwitły kwiaty. Polska społeczność mieszkająca poza granicami kraju wstrząśnięta tragedią narodową oddaje hołd ofiarom katastrofy lotniczej pod Smoleńskiem i modli się w ich intencji.

Dziesiątki zniczy płonie przed polską ambasadą w Madrycie. Już od rana przychodzą Polacy, aby złożyć kwiaty i zapalić świeczki na znak żałoby po śmieci w tragicznym wypadku samolotowym pod Smoleńskiem.

Polacy mieszkający w metropolii nowojorskiej uczestniczą w żałobnych mszach za ofiary sobotniej katastrofy polskiego samolotu pod Smoleńskiem, w której zginął m.in. prezydent RP Lech Kaczyński.

Spośród wszystkich państw Europy Zachodniej, Anglia jest na pierwszym miejscu, jeśli chodzi o najniższe zarobki pracowników hoteli. Oczywiście nie chodzi tu o kadrę zarządzającą, lecz o tzw. „fizycznych”, od których wymaga się wysokiego standardu pracy, lecz w zamian oferuje się najniższy standard płacy.

Obywatelska organizacja London Citizens (LC) i związki zawodowe Unite prowadzą kampanię, której celem jest zmiana stosunku do ludzi zatrudnionych w hotelach. Chodzi o wyższe stawki, możliwość podnoszenia kwalifikacji i awansu, współpracę ze związkami zawodowymi, pomoc w stworzeniu możliwości nauki języka angielskiego i równe prawo do rozwoju zawodowego tak dla sprzątaczki, jak i dla pani z hotelowego biura.

Stawka na życie
W środę, 25 marca, w brytyjskim parlamencie, członkowie Unite i London Citizens ogłosili raport „Rooms for Change”, którego założenia mają być zrealizowane do 2012 roku, tak by Londyn rzeczywiście zasłużył sobie na miano Miasta Olimpijskiego. Autorzy raportu uznali, że przywilej organizowania największego święta etycznej, sportowej rywalizacji, stanowi dla miasta rodzaj nobilitacji. A póki co, Londyn na nią nie zasługuje, właśnie z tego względu, że za wytworną fasadą ekskluzywnych hoteli, kryje się zaplecze ludzi ledwo wiążących koniec z końcem. Od dziewięciu lat London Citizens walczy o wprowadzanie przez korporacje minimalnej stawki płacy, ale obliczanej specjalnie dla Londynu, ponieważ koszty życia są tutaj większe niż w innych miastach Wielkiej Brytanii. Stawce gwarantowanej ustawowo (National Minimum Wage) LC przeciwstawiło stawkę London Living Wage, która obecnie wynosi 7,45 funta za godzinę. Co roku oblicza ją urząd burmistrza Londynu, który zresztą w pełni popiera walkę organizacji o przestrzeganie Living Wage. Z raportu „Rooms for Change” wynika, że porównując średnie zarobki pracowników hoteli opłacanych oczywiście stawką National Minimum Wage, bo na większą na ogół nie mogą liczyć, zarabiają około 917 funtów miesięcznie. Tymczasem, przeliczając wciąż na funty, zatrudnieni w hotelach w Norwegii zarabiają dwa razy więcej – około 1900 na rękę. Lepiej płaci się w Niemczech, Finlandii i wyjeżdżając poza Europę: w Australii. Przy czym stolica Wielkiej Brytanii wciąż przoduje w kosztach utrzymania.

Ludzie tacy jak ty
Ekskluzywne hotele w centrum Londynu, są uzależnione od serwowania swoim pracownikom płacy najniższej z legalnie możliwych. Można to zmienić tylko dzięki osobistemu zaangażowaniu ludzi, których ten problem dotyczy. Zaledwie cztery procent pracowników hotelowych to członkowie związków zawodowych. Jest to najniższy odsetek spośród wszystkich grup zawodowych. I również z tego względu jest to grupa pracowników najbardziej wykorzystywanych. Zwłaszcza jeśli są to ludzie zatrudniani przez agencje. Paulina Sagan jest członkiem związku Unite. Była jedną z osób, która wystąpiła podczas inauguracji raportu. – Pracowałam dla agencji Central London Facility w Kensington Close Hotel na West Endzie. Którejś niedzieli supervisor pół godziny spóźnił się z listą pokoi do posprzątania. Zdecydowałyśmy więc z dziewczynami, że nie podejmujemy pracy, a w poniedziałek wszystkie zapisałyśmy się do związków zawodowych. Dziesięć osób, same Polki. Część z nich się jednak wykruszyła, a teraz jest nawet tak, że pracą nad zmianami w warunkach zatrudnienia interesuję się tylko ja. Bo chcę coś osiągnąć i nie pozwolę na to, żeby nas oszukiwano i mówiono tak, jak powiedział menedżer agencji: „ja się nie martwię o głupie Polki, bo znajdę sobie tanie w utrzymaniu Rumunki”.

Po prostu działać
Osoby, które działają na rzecz poprawy warunków pracy w hotelach, to nie tylko pracownicy London Citizens czy związku Unite, lecz również wolontariusze, tacy jak Omosefe, emigrantka z Nigerii. Od piętnastu lat sprząta hotelowe pokoje, bez szans na awans. Przez te lata dorobiła się stawki 6,30 funtów za godzinę. Zapisała się do związków po tym, jak pracodawca nie podwyższał jej pensji przez cztery lata. Jest również bardzo aktywna w swojej społeczności, jako liderka Women’s Group przy swoim kościele. Podobnie Monika Tkaczyk, która na co dzień pracuje jako pokojówka, a kończąc pracę o godzinie 13.00 angażuje się w działalność stowarzyszenia Poland Street. – Jak wyglądałoby moje życie, gdybym zarabiała stawkę Living Wage? Gdyby było to tysiące funtów więcej, mogłabym snuć wielkie plany, ale Living Wage pozwoliłoby mi po prostu na nieco więcej wydatków. Mogłabym zabrać syna do kina, albo kupić mu coś nowego do ubrania, może odłożyć coś na wakacje – mówi Monika.

Efekty
Pierwsza z wytycznych raportu „Rooms for Change” mówi o skłonieniu zarządu najdroższych londyńskich hoteli do wprowadzenia stawki Living Wage, jako podstawowej dla wszystkich swoich pracowników. Od miesięcy prowadzone są starania o spotkanie z głównym menedżerem hotelu Andaz z sieci Hyatt. Trwają już za to rozmowy z siecią Hilton. Otworzyła się na negocjacje z London Citizens po trzech latach od momentu pierwszego listu z propozycją spotkania.

Bydgoszcz: Rodacy, zapraszamy nad Brdę!

W sobotę 25 kwietnia, przedstawiciele bydgoskiego ratusza zaprezentowali swoje miasto londyńskiej Polonii. W kameralnym spotkaniu z urzędnikami uczestniczyło około 80 osób. Bydgoszcz to już czwarte polskie miasto, które przyjechało do Londynu przedstawić swoje atuty.

Spotkanie z reprezentantami bydgoskiego magistratu odbyło się w ramach projektu „12 Miast – Wracać? Ale dokąd? – porozmawiajmy o konkretach”, organizowanego przez Stowarzyszenie Młodej Polonii w Wielkiej Brytanii – Poland Street. Wcześniej, w Londynie gościły kolejno Szczecin, Poznań iKatowice. Tym razem, emigranci mieli okazję uzyskać informacje dotyczące aktualnej sytuacji na rynku pracy i nieruchomości oraz walorów codziennego życia w Bydgoszczy.

Pierwszą część spotkania rozpoczął film promujący miasto, a następnie głos zabrał wiceprezydent Bydgoszczy – Maciej Grześkowiak. Gospodarz znad Brdy przedstawił główne kierunki rozwoju miasta oraz bogate życie kulturalne i rozrywkowe. Wiceprezydent pochwalił się również wykorzystywaniem w urzędach nowoczesnych technologii, które ułatwiają codzienne życie mieszkańcom. Jest to na przykład możliwość wirtualnego składania wniosków czy uiszczania opłat urzędowych przy pomocy kart płatniczych.

Bydgoszcz zaprezentowano jako miasto atrakcyjne turystycznie, w którym odbywają się liczne koncerty i festiwale oraz jako miasto ludzi młodych, bowiem średnia wieku mieszkańców wynosi 36 lat. Wiceprezydent Grześkowiak podkreślał dynamiczny rozwój miasta w dobie światowego kryzysu ekonomicznego. „W mieście rozpoczął się właśnie czas wielkiej przemiany. Za kilka lat nie poznacie Bydgoszczy! W ciągu najbliższych pięciu lat stanie się ona nowoczesnym, europejskim miastem” – przekonywał Grześkowiak.

Głównym punktem dnia była wideokonferencja z udziałem ekspertów, która doprowadziła do gorącej debaty z obecną na spotkaniu Polonią. Zgromadzona publiczność zadawała wiele pytań specjalistom z portalu Pracuj.pl, Powiatowego Urzędu Pracy, Wojskowej Komendy Uzupełnień, Banku Pocztowego oraz Biura Karier przy Wyższej Szkole Gospodarki. Zagadnienia dotyczyły głównie zatrudnienia w poszczególnych sektorach oraz możliwości otwierania działalności gospodarczej. „Uczestnicy mieli tak dużo pytań, że musieliśmy przedłużyć tę część spotkania o ponad pół godziny! Rodacy dosłownie wyrywali sobie mikrofon z rąk!” – komentuje Monika Tkaczyk, Sekretarz Zarządu Poland Street.

Jedną z ostatnich prezentacji było wystąpienie Edyty Saks z Wyższej Szkoły Gospodarki w Bydgoszczy, która opowiedziała o dostępnej ofercie edukacyjnej oraz działalności Biura Karier. Spotkanie dopełniła prezentacja projektu ENJOY.Bydgoszcz.pl, który jest inicjatywą obywatelską rodowitych bydgoszczan zamieszkujących Wyspy Brytyjskie. Przedsięwzięcie autorstwa Stowarzyszenia Polonia Nottingham, ma na celu promocję Bydgoszczy w Polsce, Wielkiej Brytanii i Irlandii.

Kolejnym miastem, które zaprezentuje się Polonii już 23 maja będzie Lublin.

Projekt „12 miast – Wracać? Ale dokąd? – porozmawiajmy o konkretach” ma charakter informacyjny i jest skierowany do wszystkich Polaków, którzy rozważają powrót do kraju. Celem projektu jest próba odpowiedzi na pytanie „Czy warto wracać do Polski?”.

Więcej informacji znajduje się na stronie internetowejwww.polandstreet.org.uk

Na podst. Stowarzyszenie Młodej Polonii w Wielkiej Brytanii – Poland Street

Rozmawia Sylwia Milan
ostatnia aktualizacja: 2009/06/03 06:00

Gdy na emigracji nie pracujesz w swoim zawodzie, nie masz o czym rozmawiać ze znajomymi z pracy. Wtedy uciekasz. Dokąd? Propozycja MONIKI TKACZYK z Poland Street, która w UK jest od 4,5 roku. Tutaj zatrudniona jest w hotelu, w Polsce natomiast pracowała w księgowości.

Czy twoim zdaniem to prawda, że Polacy nie lubią angażować się społecznie, chyba że mają jakiś pretekst?
Wyjeżdżając z kraju, człowiek przyjeżdża w nowe miejsce, jest wystraszony. Z czasem nabiera pokory, chociaż do niej wiedzie długa droga. Emigranci ze średnim czy wyższym wykształceniem najczęściej nie pracują w swoim zawodzie. Potrzeba im kontaktów z osobami na swoim poziomie, o podobnych zainteresowaniach i problemach. W takich warunkach najchętniej uciekają. Dokąd? W swoje hobby, pasje, w organizacje. Nasze stowarzyszenie kojarzy takie osoby.

Działalność pozazawodowa sposobem na izolację, na jaką cierpi Polonia?
To próba wypełnienia pustki, która powstaje po wyjeździe. Sposób na zagospodarowanie wolnego czasu. Pretekst do spotkań. Powody mogą być różne, tak jak sami emigranci.

Dlaczego tu jesteś?
Wyjechałam, żeby zarobić na mieszkanie. W międzyczasie sytuacja się zmieniła. Mam syna, który przez rok czasu był pod opieką mojej mamy. To bardzo długa rozłąka. W pewnej chwili postanowiłam, że zakończę ją i sprowadzę dziecko do siebie. Gdy przyjechałam, nie znałam języka. Przyglądałam się wszystkiemu, ciężko pracowałam. To, że jestem w Poland Street, to zasługa Roberta Nowakowskiego, wiceprezesa związku.

Jak to?
Zapisałam syna do Związku Harcerstwa Polskiego. Tam spotkał go Robert i tak się zaczęło. Zgodziłam się zaangażować w tę działalność.

Kiedy wracasz do Polski?
Czy emigrant zna datę wyjazdu?
Nie, nigdy nie wiesz, co się wydarzy. W Polsce możesz sobie planować na rok, dwa do przodu. Tutaj nie.

Twoje plany zaskakują cię na plus czy na minus?
Na plus (uśmiecha się).

Czujesz się bezpieczniej w Polsce czy w Anglii?
Brakuje mi przyjaźni, znajomych, takich jak w Polsce.

Masz polską duszę, stąd to rozdarcie. Czy twój syn też tego zaznaje?
Właśnie przebywa w Polsce. Pytałam go dziś przez telefon, czy jest zadowolony, czy chce przyjeżdżać. A on mi mówi, że czuje się dziwnie. W jego odczuciu Polska jest zacofana.

Ile on ma lat?
Piętnaście. Już bardzo dużo rozumie. Zdaje sobie sprawę z realiów panujących w tej chwili. Mówi, że trochę mu brakuje tego co jest tam, a gdy jest tam, to tego co jest tu. Z nim już chyba też tak będzie, tyle że w mniejszym stopniu. Jak na chwilę wyjedzie z Wielkiej Brytanii, to znów chce wracać.

Z jakimi pozytywnymi postaciami w ostatnich dwudziestu latach kojarzysz historię Polski jako emigrantka?
Bez względu na to, co się mówi o Lechu Wałęsie, to jest to pierwszy polityk Polski. Prócz niego, Aleksander Kwaśniewski, który wprowadził masę zmian. Chociaż zawsze będą osoby, które będą ich popierać i krytykować.

A generał Wojciech Jaruzelski?
(cisza) Nie wiem. W tej chwili bardzo trudno odnieść się do tego, bo jest dużo zakłamań historycznych. Czy to, co mówimy dziś, będzie mieć jeszcze jakieś znaczenie za 50, 100 lat?

Michalina Buenk

ostatnia aktualizacja: 2009/09/29 04:32

Ruszyła infolinia ds. płacy i praw pracowniczych z inicjatywy Departamentu ds. działalności gospodarczej, innowacji i umiejętności. Pod numerem 08009172368 z bezpłatnej porady w niemal 100 językach będą mogli skorzystać wszyscy legalni pracownicy w Wielkiej Brytanii.

Inicjatywa ta jest reakcją na ubiegłoroczny raport Vulnerable Worker Enforcement Forum ma temat warunków pracy w UK. Ma ona być pierwszym elementem większej akcji informacyjnej dla pracowników o słabszej pozycji na rynku pracy (vulnerable workers). Pod darmową, poufną infolinią Pay & Work Rights Helpline, będzie można uzyskać informacje jak rozwiązać problem lub zgłosić naruszenie prawa przez pracodawcę w takich kwestiach jak krajowa płaca minimalna, minimalna płaca w rolnictwie, czas pracy, standardy agencji pośrednictwa pracy, wydawanie licencji pośrednikom działającym w rolnictwie i przetwórstwie żywności (tzw. gangmasters).

Pat McFadden, minister ds. działalności gospodarczej, z którego inicjatywy powstała ta infolinia powiedział, że „zespala się obecny skomplikowany system wielu infolinii zajmujących się różnymi sprawami w jeden numer, ułatwia pracownikom zgłaszanie nadużyć, a rządowi reakcję.” Dodał również, że rząd „chce przenieść ciężar obsługiwania systemu z pracownika na rząd. Jest to ważny krok i jesteśmy zdeterminowani, aby nie dopuścić do tego, by recesja stała się wymówką do odmowy pracowników ich podstawowych praw w pracy”.

Podczas konferencji prasowej z mediami z krajów Europy Środkowej i Wschodniej (m.in. Polski, Słowacji, Czech, Rumunii, Bułgarii), która odbyła się 23 września w budynku Departamentu ds. działalności gospodarczej, innowacji i umiejętności w Londynie, minister ds. relacji pracowniczych Lord Young podkreślał wygodę infolinii stworzonej specjalnie na potrzeby pracowników o słabszej pozycji na rynku pracy.

– Jest to darmowy serwis i dla pracowników, którzy chcą zasięgnąć porady, i pracodawców, pragnących upewnić się, że działają zgodnie z prawem. Staramy się przez to uprościć system informacji, w którym w przeszłości ludzie musieli dzwonić na 5 różnych numerów telefonów do różnych instytucji. Porady udzielane są w niemal 100 językach z tłumaczeniem na żywo dla tych, którzy nie mówią po angielsku.

Infolinia o budżecie 2,25 mln na następne 3 lata, której oddziały funkcjonować będą w 40 miastach na Wyspach, ma być promowana w mediach brytyjskich oraz z krajów Europy Środkowej i Wschodniej, jak również w stowarzyszeniach, organizacjach i kościołach poszczególnych społeczności imigranckich.

Lord Young zapewniał o jakości infolinii, ponieważ osobiście słuchał rozmów operatorów z dzwoniącymi pracownikami. Jedna z dziennikarek obecnych na konferencji podniosła jednak kwestię, iż kiedy przetestowała infolinię, udając, że nie mówi po angielsku, miała problem z doproszeniem się o osobę mówiącą w jej języku i dopiero po kilku minutach została połączona z tłumaczem. Ktoś inny mógłby już zrezygnować z dalszej rozmowy z operatorem mówiącym tylko po angielsku. Minister potraktował tę uwagę jako ważny element do dodania do treningu operatorów infolinii.

Małgorzata Sztuka ze Zjednoczenia Polskiego zauważyła, że polskiej społeczności bardziej przydałaby się darmowa linia porad prawnych. W odpowiedzi Lord Young podkreślił, że pod linią 08009172368 będzie można nie tylko uzyskać poradę na temat wypłaty, ale również zgłosić naruszenia czy nieprawidłowości w miejscu pracy, którymi od razu zajmą się odpowiednio przygotowane do tego organy.

Podczas konferencji przedstawiciele mediów społeczności imigrantów w Wielkiej Brytanii zadawali również pytania niedotyczące infolinii, a raczej podnoszące problemy poszczególnych nacji, m.in. konieczność rejestrowania się w systemie WRS (working registration scheme), restrykcje dotyczące przyjazdu na Wyspy Brytyjskie dla Rumunów, nieufność Słowaków do korzystania z tego typu pomocy itd.

W ocenie Moniki Tkaczyk z Poland Street, konferencja była udana, choć „zastanawiał brak prasy brytyjskiej, która miała osobną konferencję dzień wcześniej”. Małgorzata Sztuka podkreśliła natomiast, że „z polskiego punktu widzenia infolinia, choć ważna, jest trochę spóźniona”, ponieważ Zjednoczenie Polskie uruchomiło podobną infolinię w języku polskim już kilka lat temu.

Bezpłatna, poufna Pay & Work Rights Helpline 08009172368 z informacjami i poradami na temat płacy i praw pracowniczych dla legalnie pracujących w Wielkiej Brytanii, udzielanymi w 100 językach, w tym po polsku. Mogą na nią dzwonić wszyscy szukający informacji i pomocy w kwestiach krajowej płacy minimalnej oraz płacy minimalnej w rolnictwie, czasu pracy, standardów agencji pośrednictwa pracy oraz wydawania licencji pośrednikom działającym w rolnictwie i przetwórstwie żywności (tzw. gangmasters).

Warto wiedzieć, że od 1 października wejdzie w życie podwyżka minimalnej płacy krajowej do 5.80 funta dla pracowników powyżej 22 lat i do 4.83 funta dla pracowników w wieku 18-21 lat.

A popular Polish television drama portraying the lives of Poles working in London has been described as insulting by Polish groups in the UK.

Autor: Dominik Waszek

(6 Grudnia 2009)

Między polonijnymi organizacjami w Wielkiej Brytanii toczy się podskórna walka o prestiż. Poland Street, jako stowarzyszenie młodych Polaków, potrafi się sprzedać w mediach. Wśród członków innych organizacjibudzi to jednak niesmak. Twierdzą, że młodzi lansują się kosztem innych. Tylko zawiść czy coś więcej?

„Brak słów, żeby opisać to, co się tu dzieje” – czytamy w jednym z komentarzy do artykułu o organizacjach polonijnych działających na Wyspach Brytyjskich. „Frakcje, komisje, odłamy, podziały, walki o funkcje w zarządzie i personalne utarczki między wszystkimi” – tak internauci, którzy choć przez chwilę znaleźli się w orbicie działania polonijnych organizacji, opisują ich główne nurty aktywności. Co ciekawe, nie dzielą ich na lepsze i gorsze, mniej lub bardziej skuteczne. Na internetowych forach wszystkim dostaje się po równo. Starym, bo są starzy, młodym za brak doświadczenia, profesjonalnym za zawodowstwo, a branżowym za reprezentowanie wąskiego grona. Gdy człowiek w temacie nie siedzi, łapie się za głowę. Nie wiadomo, kto tu jest kim, o co i z kim walczy. Właśnie – jedno, co wiadomo to fakt, że o coś walczy.

– Zrezygnowałam z funkcji w zarządzie Poland Street, bo trudno ją było pogodzić z działalnością w zarządzie Zjednoczenia Polskiego – mówi Monika Tkaczyk, od kilku lat aktywna działaczka społeczna. – Nie podobały mi się też niektóre pomysły, które próbuje się forsować w Poland Street. Trwają prace nad nowym statutem organizacji i ma się tam znaleźć zapis o reprezentowaniu nie tylko Polaków, ale także innych mniejszości. Nie rozumiem dlaczego – dodaje.

Kto w światku organizacji polonijnych orientuje się słabo, ten prawdopodobnie też niewiele rozumie. I to nie tylko ze statutu Poland Street, ale i z całego powyższego akapitu. Czy powinien rozumieć? Chyba tak, zważywszy, że każda z tych organizacji mieni się być jego reprezentantem i głosem w jego imieniu. Przypomnijmy więc jak to było. Od początku.

Jak paproszki na wodzie

Historia polonijnych organizacji na Wyspach zaczyna się od Zjednoczenia Polskiego, które swą działalność rozpoczęło w 1946 roku, gdy rząd brytyjski wycofał swe poparcie dla Rządu Polskiego na Emigracji. Wtedy jednak Polaków na Wyspach było stosunkowo niewielu, a istnienie organizacji, która ich reprezentuje, stało się naturalną konsekwencją ich obecności na brytyjskiej ziemi.

Polacy, którzy po wojnie zostali w Wielkiej Brytanii, zachowywali się jak paproszki rzucone na powierzchnię wody – lgnęli do siebie wzajemnie, łącząc się w lokalne samopomocowe organizacje. Razem było im łatwiej radzić sobie na obcej ziemi i na tym fundamencie budowali swe wspólnoty. Z nich właśnie wyłoniło się Zjednoczenie Polskie, które zrzeszało w swych szeregach poszczególne lokalne koła i organizacje polonijne. Znów razem było im łatwiej i wkrótce Zjednoczenie Polskie stało się wspólnym głosem nadwiślańskiej emigracji na Wyspach. Na tyle donośnym, żeby nie mogły go ignorować brytyjskie władze.

Tak było aż do roku 1990, kiedy to prezydent Ryszard Kaczorowski oficjalnie przekazał insygnia władzy Lechowi Wałęsie. Wtedy Zjednoczenie Polskie nieco zmieniło profil swojej działalności, przejmując część kompetencji emigracyjnego rządu. Wówczas zostało też uznane przez polskie i brytyjskie władze jako organizacja reprezentująca interesy Polaków na Wyspach. – To były całe dziesięciolecia krok po kroku zdobywanych doświadczeń i marka, na którą pracowaliśmy latami – mówi anonimowo były działacz Zjednoczenia Polskiego. – Byliśmy poważnymi ludźmi, z którym Brytyjczycy chcieli i musieli się liczyć. A potem przyszli młodzi…

Panowie, lądujemy…

Młodzi przyszli tuż po 2004 roku, kiedy do Wielkiej Brytanii można już było wjechać bez wizy i gdy z tej sposobności chętnie zaczęły korzystać miliony Polaków. Tak zwana nowa emigracja to byli już zupełnie inni ludzie: młodsi, bardziej otwarci, pełni chęci do zmiany wszystkiego, co uważali, że zmienić trzeba. Mieli także zupełnie inne problemy i poczucie, że stara emigracja zupełnie ich nie rozumie. – Oni byli jakby z zupełnie innej bajki – mówi o Zjednoczeniu Polskim jeden z działaczy młodej emigracji. – Żyli w swoim własnym świecie i wydawało się, że zupełnie nie widzą, że ten prawdziwy znacznie się zmienił od końca wojny. My byliśmy tym głosem, który miał im powiedzieć: „Halo, Panowie, wojna się skończyła, pora lądować i spróbować żyć na ziemi.”

Za początek istnienia młodych organizacji polonijnych najchętniej przyjmuje się rok 2005, a ściślej pewne bezprecedensowe wydarzenie, które pozwoliło młodym zdać sobie sprawę z własnej siły i liczebności. Mowa o tzw. marszu papieskim, który kilka osób zorganizowało metodą poczty pantoflowej. Impulsem była śmierć Jana Pawła II i podobne marsze odbywające się w Polsce. Młodzi emigranci postanowili zrobić to samo w Londynie i zaczęli rozsyłać informacje o planowanej imprezie po swoich znajomych, prosząc o przekazanie ich dalej. Zjednoczenie Polskie, choć o akcji wiedziało, zachowało wtedy sporą rezerwę, najprawdopodobniej spodziewając się raczej niskiej frekwencji. Nie było zresztą w tych oczekiwaniach osamotnione. Metropolitan Police, choć o marszu została poinformowana, do jego zabezpieczenia wysłała zaledwie pięciu policjantów. Gdy na Trafalgar Square pojawiło się kilka tysięcy młodych Polaków, a zaraz za nimi tłum zaciekawionych tym wydarzeniem mediów, było już pewne, że przejdzie on do historii. – To uświadomiło nam samym, jak wielką jesteśmy siłą – mówi jeden z organizatorów marszu. – Pokazało też Zjednoczeniu Polskiemu, na jakim świecie naprawdę żyje – dodaje.

Czując taki wiatr w żaglach, trudno się dziwić, że organizatorzy marszu postanowili popłynąć dalej. Zaledwie kilka miesięcy później, już pod szyldem Poland Street, rozpoczęli pod polską ambasadą protest przeciwko podwójnemu opodatkowaniu. – Również i w tym przypadku scenariusz się powtórzył. – Kiedy prosiliśmy Zjednoczenie o poparcie dla tego przedsięwzięcia usłyszeliśmy, że własne brudy pierze się we własnym domu i taka akcja niczemu nie służy. A potem, gdy do akcji włączyły się media, wypowiadał się w nich prezes Zjednoczenia mówiąc, że inicjatywę od początku popierał – dodaje inny rozgoryczony eks-działacz Poland Street.

– Nie ma i nie było żadnych kontrowersji wokół zaangażowania ZP w obie te inicjatywy – mówi Wojciech Tuczyński, rzecznik ZP. – Organizatorzy marszu papieskiego nie kontaktowali się oficjalnie ze Zjednoczeniem, a mimo to rozesłaliśmy wśród swoich członków informacje o tym wydarzeniu. Mieliśmy też jasne zdanie w sprawie podwójnego opodatkowania, sami zresztą wcześniej poruszaliśmy tę kwestię na spotkaniach z polskimi politykami. A co do samego protestu pod konsulatem RP? Cóż, nie wszyscy uważają tę formę za właściwą, chociaż osobiście brałem w niej udział. Z drugiej strony trudno się dziwić Zjednoczeniu, że nie podchodziło z entuzjazmem do każdej inicjatywy młodej Polonii – tłumaczy rzecznik ZP. – Z tymi pomysłami występowali ludzie kompletnie nieznani, o których nikt nic nie wiedział. A ZP było uznawane za poważną i prestiżową organizację. Nie dziwię się, że ówczesny zarząd nie chciał pochopnie ryzykować swego dobrego imienia firmując nim inicjatywy nieznanego autorstwa.

Nieco jaśniej tło tego konfliktu wyjaśnia inny działacz ZP. – Pan Zbigniew Drzewiecki (jeden z założycieli i pierwszych prezesów Poland Street – przyp. red) od początku budował swą organizację w opozycji do Zjednoczenia, do którego z jakichś powodów był uprzedzony. Pamiętam jak na jednym ze spotkań, w obecności mediów, wprost powiedział, że władze Zjednoczenia składają się z ludzi starych, których czas już się skończył. Te osoby były wtedy obecne na sali. A byli to ludzie kulturalni, przyzwyczajeni do bardziej dyplomatycznego stylu wypowiedzi, których zaszokowała tak bezpardonowa wrogość z jego strony. Trudno się dziwić, że w takim klimacie Zjednoczenie zachowało dystans wobec tego typu ludzi i ich pomysłów – dodaje.

Skrzydła za prestiż?

Na taki komfort długo jednak ZP pozwolić sobie nie mogło. Po marszu papieskim i wiecu przeciw podwójnemu opodatkowaniu, które szerokim echem odbiły się w mediach i wobec „piaru” Poland Street, który zawsze był mocną stroną tej organizacji, nie sposób było przymykać oka na jej działalność. Wówczas Zjednoczenie pokusiło się o mistrzowskie zagranie: włożyło twardy kij w szprychy rozpędzonych kół młodej Polonii… zapraszając Poland Street w swe szeregi.

– W naszym zarządzie pojawili się wtedy ludzie, którzy twierdzili, że przynależność do Zjednoczenia może dodać prestiżu i przenieść nas z marginesu do centrum polonijnego życia – wspomina jeden z założycieli Poland Street. – Było to niedorzeczne, ale doszło do głosowania na zarządzie i… pomysł przeszedł jednym głosem. Kilka osób, włącznie ze mną, wycofało się wtedy z działalności w stowarzyszeniu. Przeczuwaliśmy, że to podetnie mu skrzydła – dodaje.

Czy rzeczywiście tak się stało, czy też PS rozpoczęła wtedy nowy etap swej działalności, to już kwestia indywidualnej oceny. Bezsprzecznie jednak skończył się wtedy czas wieców, protestów i walki, a środek ciężkości przesunął się… No właśnie, nie bardzo wiadomo, w jaką stronę. Akcje, które potem podejmowało Poland Street, nie były już tak spektakularne. Najważniejsze z nich to pielęgnowanie grobów polskich żołnierzy na cmentarzu Gunnersbury oraz zbiórki pieniędzy dla byłych żołnierzy AK w Polsce. Dopiero w grudniu 2008 roku, gdy stery PS przejął Jacek Winnicki, coś w organizacji drgnęło, choć wciąż nie bardzo wiadomo, w którą stronę.

Ostatni rok upłynął w działalności Poland Street pod znakiem Projektu 12 Miast, czyli klęski z ogromną determinacją przekuwanej w mediach na sukces. – Program przyciągnął w nasze szeregi wielu nowych, młodych członków – ocenia Monika Tkaczyk, która niedawno zrezygnowała z członkostwa w zarządzie organizacji. Nie taki był jednak jego cel, a zważywszy, że od kilku miesięcy program wisi na kołku, trudno uznać go za spektakularny sukces. Na internetowej stronie organizacji znajduje się informacja o kilku innych projektach, ale chyba żaden z nich nie ma szansy stać się wydarzeniem na miarę np. marszu papieskiego.

– W tej organizacji są ludzie z pasją i żyłką do działalności społecznej, ale brakuje w niej lidera, który mógłby ich ogarnąć i skierować w stronę jakiegoś celu – ocenia były założyciel PS.

– Problem organizacji polega na doraźności działań. Zdarza się świetny pomysł, ludzie zaczynają go realizować i nagle okazuje się, że jego koordynator przestaje się nim interesować, bo wraca do Polski albo zamierza zająć się czymś innym – dodaje Monika Tkaczyk.

Nie przeszkadza to jednak Poland Street w prowadzeniu aktywnego czy wręcz agresywnego PR-u, promującego organizację jako największy ruch polonijny w Wielkiej Brytanii. Działacze organizacji są bez wątpienia świetni w promowaniu takiego obrazu samych siebie i nie przepuszczają żadnej okazji, żeby pokazać się światu z jak najlepszej strony. To zaś kłuje w oczy, szczególnie tych, którzy działalność PS znają od podszewki. „Taki Poland Street ma może z 40 członków, a i tak nie wie, czego chce – głosi jeden z internetowych komentarzy. – Dzielą się na sekcje, wybierają zarząd, spotykają, aby dyskutować i niewiele poza tym. Ciekawe jest to, że nawet osoby, które zakładały tę organizację, mają jej dosyć i z niej wystąpiły. W większości składa się ona z ludzi, którzy pewnie chcą wrócić do Polski i po to się lansują, zaproszą jakiś tam urząd miasta, porobią sobie zdjęcia z kimś znanym i tyle…”.

Zdaniem internautów nikt przejmować się nie musi, ale nie tylko oni działalność organizacji widzą w tych barwach. Z powodu agresywnego lansowania się Poland Street wrze też w Zjednoczeniu. Czarę goryczy przelała niedawna prezentacja osiągnięć Poland Street, na której młodzi działacze pokazali swoje logo obok zdjęcia Wiktora Moszczyńskiego, długoletniego rzecznika Zjednoczenia, który nigdy nie był członkiem PS. ZP wysłało w tej sprawie sprostowanie do organizatora imprezy, zamierza też upomnieć członków Poland Street, że takie wyrywanie się przed szereg to co najmniej gruby nietakt. – Nie chciałbym nadawać zbyt wielkiego znaczenia temu wydarzeniu. Myślę, że rozmowa w tej sprawie wystarczy – mówi Wojciech Tuczyński, rzecznik ZP, przyznając jednak, że dojdzie do niej już po wyborach nowych władz PS, które przewidziane są na grudzień.

Zarzut promowania samych siebie za wszelką cenę to dla PS nie pierwszyzna. Głosy krytyki spadły na głowy organizatorów Drugiego Marszu Papieskiego w Londynie, w 2006 roku. Już wtedy miano za złe PS, że ich logo widziano tam częściej niż zdjęcie samego papieża. Obserwując medialne doniesienia z Wysp również trudno oprzeć się wrażeniu, że właśnie w PR Poland Street inwestuje najwięcej czasu i energii.

– Widać ich bardziej, bo nawet jeśli nie do końca profesjonalnie i nie wszystko im wychodzi, to coś jednak robią. W przeciwieństwie do Zjednoczenia Polskiego, które nie robi prawie nic – zarzuca swym oponentom były działacz PS. – To krzywdząca nieprawda – mówi natomiast rzecznik Tuczyński. – ZP to federacja 75 różnych organizacji członkowskich ( w tym nowych m.in. właśnie Poland Street, Polish Professionals, Polish City Club, Polish Psychologist Club), z których każda coś robi. Działalność władz ZP jest może mniej medialna od głośnych medialnie projektów, ale charakteryzuje się trwałością i solidnością podejmowanych kroków – dodaje.

I tak ta piłeczka może fruwać to pingpongowym stole w nieskończoność, choć trudno się oprzeć wrażeniu, że w ten sposób nikt żadnego meczu nie wygra. Przegrać mogą go natomiast Polacy mieszkający w Wielkiej Brytanii. I to w dwóch setach. Po pierwsze dlatego, że zajętym własnymi kłótniami działaczom nie starczy już sił, żeby ich gdziekolwiek reprezentować, po drugie zaś, bo niezgoda rujnuje, a im bardziej Polonia będzie podzielona, tym trudniej jej będzie się o swoje upominać. A o to przecież kiedyś chodziło wszystkim polonijnym organizacjom.

http://www.apsik.co.uk/artykuly/artykuly.php?akcja=dodaj_opinie&id_artykuly=1280

Ilona Blicharz / Fot. MOJAWYSPA.CO.UK

Życie na Wyspach 09-11-2009

Polacy w Wielkiej Brytanii to nie tylko polskie sklepy, piekarnie czy zakłady fryzjerskie – to także ogromna siła gospodarcza i polityczna, która właśnie zaczyna dochodzić do głosu.
Młodzi emigranci tworzą coraz to nowe organizacje polonijne i są aktywnymi działaczami. Zauważyło to również polskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych, które zastanawia się nad zmianą polityki emigracyjnej. Kiedy Polska przystępowała w 2004 roku do Unii Europejskiej, nikt nie spodziewał się, że przyniesie to tak wiele zmian. Otwarte granice, a jednocześnie trudna sytuacja w kraju sprawiły, że z Polski masowo zaczęli wyjeżdżać młodzi, często wykształceni ludzie w poszukiwaniu pracy i lepszego życia. – Patrzyliśmy na to i nie wiedzieliśmy, co myśleć. Wydawało się, że młodzi ludzie, którzy przyjadą tutaj zasymilują się z tutejszym społeczeństwem i nie będą chcieli angażować się w sprawy rodaków. Okazuje się, że jest zupełnie inaczej – mówi Jan Mokrzycki, wiceprezes Zjednoczenia Polskiego w Wielkiej Brytanii – organizacji koordynującej działalność Polonii na Wyspach. Jak zauważa Zjednoczenie, w ciągu ostatniego roku nowe polonijne organizacje powstają jak grzyby po deszczu. Stowarzyszenia, związki czy grupy tworzą się już nie tylko w Londynie, ale niemal w całym kraju. Z 72 zarejestrowanych w ZPWB organizacji już jedna szósta to organizacje stworzone przez tzw. nowych emigrantów. Na zarejestrowanie czekają kolejne. Młodzi odnawiają również stare struktury, które były na skraju upadku lub istniały tylko formalnie. Tak się stało np. w Derby, gdzie nowe pokolenie postanowiło reaktywować istniejące przed laty stowarzyszenie. – Przybyli po 2004 roku Polacy już się ustatkowali, znaleźli pracę, stworzyli domy i chcą zaangażować się społecznie – mówi Mokrzycki. Jak zauważają badacze i eksperci, działalność społeczna młodych emigrantów różni się od starych tradycji polonijnych. Nie jest nastawiona na przetrwanie polskości i wielkie cele patriotyczne, ale na szarą codzienność.
Organizacje powstają po to, aby komuś pomóc, aby się integrować, realizować swoje hobby i zainteresowania. Z tego powodu w działalność społeczną zaangażowała się 33-letnia Monika Tkaczyk, sekretarz powstałego pod koniec 2005 roku stowarzyszenia Poland Street. – Zachęcił mnie do tego mój 15-letni syn, który w organizacji poszukiwał kolegów. Poznałam to środowisko, zauważyłam, że robią coś interesującego i wciągnęłam się. Daje mi to ogromną satysfakcję oraz wiele ciekawych doświadczeń – mówi.Dopiero od niedawna społecznie działa mieszkający od 13 lat w Wielkiej Brytanii Michał Nowak, dziś członek Rady Wykonawczej stowarzyszenia Polish Proffesionals in London (PPL), zrzeszającego polskich specjalistów pracujących na Wyspach. – Wcześniej nie miałem styczności z Polakami. To się zmieniło po 2004 roku, kiedy ta społeczność dynamicznie się rozwinęła. Pojawiły się nowe potrzeby i problemy – mówi.
Młodzi mają swój pomysł na Polonię – to nie ma być wąska, odizolowana grupa – organizacje powstają po to, aby pomagać ludziom radzić sobie w nowym środowisku, robić karierę i się rozwijać, rozumieć nową kulturę. – Chcemy dodać Polakom pewności siebie, pokazać potrzebę tworzenia społeczeństwa obywatelskiego – mówi Michał Nowak.Mimo że działalnością społeczną są zainteresowane najczęściej jednostki, to ogromna większość Polaków chce uczestniczyć w życiu tej społeczności. Czasami korzystając z jej pomocy, najczęściej po prostu towarzysko. – Sama nie mam zbyt wiele czasu na taką działalność. Wiadomo – dom, praca. Ale cieszę się, że jest miejsce, gdzie mogę miło spędzić czas wśród rodaków – mówi 28-letnia Zofia, mieszkająca w Birmingham.Nowi emigranci są skupieni przede wszystkim na pracy. Rzadko chcą się angażować politycznie. Zjednoczenie Polskie przekonuje jednak, że uczestniczenie w lokalnej polityce jest po prostu opłacalne. – Musimy przekonać Polaków, że jeśli będą aktywnymi wyborcami w UK, nasza siła negocjacyjna znacznie się zwiększy – mówi Jan Mokrzycki. Świadomość tego mają też nowe organizacje – w maju 2008 r. kilka z nich przeprowadziło głośną kampanię zachęcającą do głosowania podczas wyborów na burmistrza Londynu. Akcja „Polacy głosują” była wznowiona również podczas ostatnich wyborów do Parlamentu Europejskiego.

12:01AM BST 03 Apr 2008
Monica Tkaczyk, 32, Polish. Hotel housekeeper. Lives in Acton Town, west London. Single, with son, Kamil, 14. Arrived in UK: 2004
“I came here because I wanted to find a new life for myself and I wanted to travel and live in a different country. Although I have a degree in politics and economics, I found it very hard to get a decent job in my home country and I ended up working as a cashier in a petrol station.
I came here and stayed with friends at first, but since my son Kamil came over two years ago I have rented a flat above a pizza takeaway shop. I consider this country to be my home country now, so the question of whether I am undermining the economy is not really an issue for me.
I work here and want to stay here with my son. He can have a better life here. He wants to learn about computers and study them at university. He already speaks better English than I do. I would like to get a better job, perhaps in a hospital or a post office, when I can speak English better.
I have everything I want. There are many Polish shops and I have lots of friends, and my son. We are happy here.”

The National Broadcasting Council (KRRiT) does not want to permit the series Londyńczycy (Londoners) being broadcast on foreign TV stations. Londyńczycy is a soap opera that depicts the life of Polish immigrants living in London. When Polish Television (TVP) decided to sell Londyńczycy to foreign TV stations, including British ones, the KRRiT appealed in an official letter to this station that “they should desist from” introducing Londyńczycy abroad. The appeal from the KRRiT was a result of not only an article published in Rzeczpospolita but also many complaints from Polish unions and associations. Those unions and associations, quite active in the UK, sent in their complaints at the beginning of November 2008. Polish ex-pats claimed that the series features Polish people involved in quarrels, selling drugs and marital infidelity. “Finally it was noticed that Londyńczycy presents a negative image of not only Polish migrants in the UK but also all our countrymen,” says Monika Tkaczyk from the Poland Street Association of Poles in Great Britain, who first raised an objection against Londyńczycy. However, the possibility of selling the movie rights, which cost PLN 13.5 million, is not regulated by the Broadcasting Act. Witold Kołodziejski, who is head of the National Broadcasting Council, stressed in his letter to TVP that such action is not consistent with the “nature of public media and public policy”. Agnieszka Kępińska-Andryszczak, the producer of the series, did not want to comment on the issue saying that the Londyńczycy copyright belongs exclusively to Polish Television.
Rzeczpospolita

WEDNESDAY, DECEMBER 24, 2008
The Federation of Poles in Great Britain has written a letter to Polish Television to express its strong disapproval of the broadcaster’s show Londonczycy (Londoners), which is shown nationwide every Thursday night.

Shot entirely in London and with an Anglo-Polish cast, it has become a hit with viewers, but Poles in Britain feel that the series portrays expatriate Poles in a bad light spicing storylines with drunkenness, sex and crime.

“Many Poles contribute a lot to London and that is why they feel very let down and insulted by the programme so far,” Wiktor Moszczynski, the federation’s spokesman, said. “The term Londoner used to be something to be proud of but now it has become a bit of a byword for sleaze, and the butt of jokes in Poland. It makes us a laughing stock.”

Monika Tkaczyk, who is one of the hundreds of thousands of Poles who moved to the UK following Polish accession to the EU in 2004, described the show as a “bad portrayal of Poles”, adding that it could have negative consequences for Poland.

The news that a British broadcaster has expressed an interest in buying the series has also alarmed UK-based Poles.

“If it is shown in Britain then it could make ammunition for people that have denigrated us in the past such as anti-immigration groups,” said Mr Moszczynski.”

Katarzyna Kopacz,rs 27-03-2009, ostatnia aktualizacja 27-03-2009 01:32

KRRiT zaapelowała w liście do TVP o „rozważenie możliwości zaniechania” prezentacji serialu „Londyńczycy” poza granicami kraju. Telewizja postanowiła sprzedać prawa do produkcji m.in. angielskim nadawcom.

Apel KRRiT jest wynikiem m.in. publikacji „Rz” oraz licznych skarg, jakie na początku listopada 2008 roku otrzymała od związków i stowarzyszeń polonijnych działających na Wyspach Brytyjskich.
Emigranci twierdzili, że serial pokazuje polonijny narkobiznes, wzajemne kłótnie i małżeńskie zdrady. – W końcu zauważono, że film prezentuje zły obraz nie tylko Polaków mieszkających w Wielkiej Brytanii, ale właściwie wszystkich naszych rodaków – mówi Monika Tkaczyk ze Stowarzyszenia Poland Street, która zainicjowała protest przeciwko „Londyńczykom”.
Sprawa ewentualnej sprzedaży praw do serialu, który kosztował TVP 13,5 mln złotych, nie jest regulowana przepisami ustawy o radiofonii i telewizji. Jednak szef KRRiT Witold Kołodziejski zaznaczył w piśmie do telewizji, że takie posunięcie nie byłoby zgodne z „interesem społecznym i charakterem mediów publicznych”.
Rzecznik TVP Daniel Jabłoński nie potrafił wczoraj odpowiedzieć na pytanie, czy stacja nadal chce sprzedać prawa do „Londyńczyków”.
Na ten temat nie chciała się wypowiadać także producentka serialu Anna Kępińska-Andryszczak, twierdząc, że właścicielem praw do niego jest TVP.
Rzeczpospolita

Monika Tkaczyk, członek zarządu Stowarzyszenia Poland Street, sprzeciwia się przedstawianiu nieprawdziwego obrazu Polaków, którzy przyjechali do Wielkiej Brytanii, aby polepszyć swój status materialny.

Serial „Londyńczycy” traci widzów i budzi protesty środowisk emigracyjnych. Film, zdaniem członków zarządu Poland Street ukazuje Polaków tylko pod kątem patologii społecznej. Do chwili obecnej w serialu nie pojawił się żaden wątek, żadna nawet sytuacja, która pokazywałaby pozytywne aspekty życia Polaków na Wyspach. Ukazuje polskich emigrantów wyłącznie jako ludzi, którzy zainteresowani są tylko korzyściami materialnymi. Monika Tkaczyk w swoim proteście stwierdza: – Myślę, że niektóre historie są zmyślone. Proszę podać mi adres sklepu z bielizną, gdzie Polka pracuje jako ekspedientka w samej bieliźnie – osobiście to sprawdzę.

Zauważa dalej, że Brytyjczyków serial ukazuje wyłącznie pozytywnie, co w zestawieniu z prezentowanymi negatywnymi cechami Polaków powoduje, że film nie jest obiektywny. – Film jest tendencyjny i nieobiektywny. Polacy są bardzo często również ofiarami ataków na tle rasistowskim i ten pełny obraz polskiej „rzeczywistości” nie został przedstawiony – ocenia ostro Tkaczyk.

Monika Tkaczyk, członek zarządu Stowarzyszenia Poland Street, sprzeciwia się przedstawianiu nieprawdziwego obrazu Polaków, którzy przyjechali do Wielkiej Brytanii, aby polepszyć swój status materialny.

Serial „Londyńczycy” traci widzów i budzi protesty środowisk emigracyjnych. Film, zdaniem członków zarządu Poland Street ukazuje Polaków tylko pod kątem patologii społecznej. Do chwili obecnej w serialu nie pojawił się żaden wątek, żadna nawet sytuacja, która pokazywałaby pozytywne aspekty życia Polaków na Wyspach. Ukazuje polskich emigrantów wyłącznie jako ludzi, którzy zainteresowani są tylko korzyściami materialnymi. Monika Tkaczyk w swoim proteście stwierdza: – Myślę, że niektóre historie są zmyślone. Proszę podać mi adres sklepu z bielizną, gdzie Polka pracuje jako ekspedientka w samej bieliźnie – osobiście to sprawdzę.

Zauważa dalej, że Brytyjczyków serial ukazuje wyłącznie pozytywnie, co w zestawieniu z prezentowanymi negatywnymi cechami Polaków powoduje, że film nie jest obiektywny. – Film jest tendencyjny i nieobiektywny. Polacy są bardzo często również ofiarami ataków na tle rasistowskim i ten pełny obraz polskiej „rzeczywistości” nie został przedstawiony – ocenia ostro Tkaczyk.

Brytyjczycy kupią prawa do serialu?